Kada pomislimo na boks, prva slika koja nam pada na pamet je možda znojna sala, rukavice i sudija. Ali istorija pesničenja je mnogo bogatija i, kako se ispostavilo, univerzalno primjenjiva.
Sve je počelo još u drevnoj Mezopotamiji, prije više od 5.000 godina, gdje su sumerski i egipatski reljefi prikazivali borce koji su se sukobljavali šakama, često u ritualne svrhe ili kao pripremu za rat. U antičkoj Grčkoj, oko 688. godine p.n.e., pesničenje je postalo dio Olimpijskih igara, dok su Rimljani dodali metalne umetke, čineći sport gotovo smrtonosnim.
Moderno boksovanje, kako ga poznajemo, razvilo se u Engleskoj 18. vijeka kroz aktivnosti Jamesa Figga i Jacka Broughtona, koji su prvi počeli da uvode pravila, ograničeni udarci, runde i prekid borbe kada neko padne. Kroz kolonizaciju Amerike boks postaje i sredstvo vojne obuke, da bi početkom 20. vijeka postao olimpijska disciplina.
Ali, naravno, istorija se ne završava u ringu. Savremena Zeta je pronašla svoju verziju pesničenja, političku. Naime, pojedini odbornici u Opštini Zeta, u želji da svojoj ideji daju težinu i „argumente“, očigledno su odlučili da najbolji dokaz snage nijesu brojke, niti riječi, već plemenita borilačka vještina poznata kao pesničenje.
U borbi „šta u glavu, šta u stomak“, političke debate su, barem prema izvorima iz skupštinske sale, poprimile sasvim novu dimenziju. Izgleda da kad riječima ne ide, rukom ili šakom, sve postaje jasnije. I dok drevni Grci dodjeljuju vijenac pobjedniku, u Zeti pobjednik dobija najčešće… pažnju medija i nekoliko senzacionalnih GIF-ova na društvenim mrežama.
Dakle, od drevnih reljefa do olimpijskih medalja, pa sve do političkih „duela“ u Zeti, pesničenje dokazuje da je bez obzira na epohu, uvijek sjajan način da se pokaže snaga… i možda, da se izbori mjesto u lokalnim vijestima.
ETOportal/V.M.